Begeleiding paard

Paarden met gedragsproblemen, al dan niet trauma-gerelateerd, kunnen een gevaar worden – voor zichzelf en voor hun omgeving. Daarom ben ik heel voorzichtig en ga ik paarden nooit ‘onder druk’ zetten. Ik geloof niet dat wij de leider moeten zijn, of wat strenger moeten worden. Wat ik wél geloof, is dat we op zoek moeten gaan naar de oorzaak van het probleem. Geen symptoom bestrijding, maar een klare blijk op wat precies het probleem is, wat de triggers zijn, waar het paard het moeilijk bij krijgt.

Trauma-paarden kunnen niet vertellen wat ze hebben meegemaakt, dus we weten als begeleider nooit helemaal zeker waar we mee te maken hebben. Daarom werk ik niet met het trauma zélf, maar gaan we werken aan veerkracht, en zelfzekerheid. Langzaam het venster voor stresstolerantie vergroten zodat het paard beter kan zichzelf reguleren als iets gaat triggeren.

Daarnaast werk ik ook graag met de mens van het paard, want we onderschatten vaak hoe belangrijk onze mentale toestand is wanneer we bij ons paard zijn. Als we zélf een versnelde hartslag en ademhaling hebben bieden we geen veiligheid voor ons paard, en net dat heeft het paard nodig om zelf rustig te worden.

Ik baseer me op de polyvagaaltheorie van Dr. Porges om een duidelijk beeld te geven van hoe de impact van trauma zich kan uiten. Daarbij is veiligheid een kernwaarde en een basis, dus krijgen paarden inspraak in training, worden geen aversieve middelen ingezet zoals sticks of zweepjes, en krijgt het paard ten alle tijde de kans om nee te zeggen én daarin gehoord te worden. Geen consequenties.